بی کس مِه بودُم

دلُم تنگِن دل تنگُم تو اِدکِه
تو شهر غربتسرگردُنُم اِدکِه
وختی مَرَفته غمخوارُم تواَری
حالا که هُندَم از جُنُم سیر بودَی
دگه ناتام به بندِر در ای شهر غریبُم
همه رفتن ز مِه بی کس و تنهایُم
سرِ شُمِن گریخُم نَهُندِن
از دل سنگ تو غم تو جُنُم موندِن